با چـشم هـای نـیـمه بـازت گـاه گــاهی          چشمان خیس و خسته ام را کن نگاهی

وقـتی تـنـور خانـه روشـن شـد برایت          گـفـتـم خـدا را شکر کم کم رو براهی

دستاس را چرخاندی اما رنگ خون شد          دستـاس فهـمیـد از نگـاهت بی گـناهی

از بس به پـای گـریه هـایت آب رفـتی          چیزی نمـانده از وجودت؛ مثـل کاهی

پهلو به پهلو میشوی و می چکد خـون          از زخم های پیکـرت خواهی نخواهی

از درد شانه، شانـه می افـتد ز دستت          خـون می نشـیند کنـج لـبهـایت ز آهـی

در خواب بودی چادرت را بـاز کردم          شایـــد ببیـنم چهره ات را در پـگـاهی

دیدم که پائین تر ز چشمان تو پیداست          زخـم عـمـیـق پـنـج انگـشـت سیـاهـی

این چندشب از سرنوشتم روضه خواندی          از سـر گـذشتم از جـدایـی؛ بی پـنـاهی

گفتـی غروبـی شعله می پـیچد به بـالم          گـفـتی که می سوزم میان خیـمه گاهی

در حـلـقـۀ نـامحـرمـان و نـیـزه داران          هرجا که می گردم نـدارم تکیه گـاهی